ΟΜΙΛΙΑ ΛΑΧΕΙΟΦΟΡΟΥ

Ὁμιλία τοῦ ἐφημερίου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Νεκταρίου Πρέβεζας στό Τσάϊ-Καφέ Μπουφέ καί Λαχειοφόρο πού διοργάνωσε ἡ Ἐνορία στίς 17 Μαΐου 2025

    Ἐκ μέρους τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου, τῆς Φιλοπτώχου Ἀδελφότητας καί Ὁμάδας Ἐθελοντῶν καί ἐθελοντριῶν πού ἀνιδιοτελῶς καί ἀφιλοκερδῶς προσφέρουν τίς ὑπηρεσίες  καί τή διακονία  τους στήν ἐνορία τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου  Πρέβεζας Σᾶς  καλοσωρί­ζω στήν Ἐκδήλωση Τσάϊ–Καφέ Μπουφέ καί Λαχειοφόρο πού γίνεται γιά τήν ἐνίσχυση τῆς ἀνέγερσης τοῦ Ναοῦ μας. Σᾶς ἀπευθύνω τόν πασχαλινό χαιρετισμό Χριστός Ἀνέστη. Καί Σᾶς  εὔχομαι νά ἔχετε ὑγεία, δύναμη, εἰρήνη, χαρά καί κάθε εὐλογία.

   Ἕνα τροπάριο τοῦ Πάσχα λέει: «Χαίρετε λαοί καί ἀγαλλιᾶσθε, διότι ἄγγελος ἐκάθισε στόν λίθο τοῦ μνήματος τοῦ Χριστοῦ. Καί μᾶς μετέδωσε τό χαρμόσυνο ἄγγελμα: ὁ Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν καί ἐγέμισε τά σύμπαντα μέ πνευματική εὐωδία». Γι᾿ αὐτό  πανηγυρίζουμε τόσο ἔντονα τήν ἀνάσταση: Ὑπάρχει ἡ ἐν Χριστῷ ἐλπίδα καί σωτηρία γιά ὅλους.

   Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό  κορυφαῖο γεγονός τῆς ἐπίγειας ζωῆς Του καί μοναδικό  στήν ἱστορία τοῦ Σύμπαντος· ἡ ἀλήθεια στήν ὁποία θά μποροῦσαν νά συνοψισθοῦν ὅλες οἱ Εὐαγγελικές ἀλήθειες, ὅλες οἱ καινοδιαθηκικές πραγματικότη­τες, ὅλα τά θαύματα, τά λόγια καί τά ἔργα τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ· τό μέγιστο θαῦμα τῆς πίστης μας, πού ἀνακαιναίζει τόν κόσμο· ἡ ἀπόδειξη τῆς ἀλήθειας ὅσων δίδαξε ὁ Χριστός· ἡ ἐλπίδα ὅτι ὅσα μᾶς  ὑποσχέθηκε θά πραγματοποιηθοῦν καί συγχρόνως ἡ ἐγγύηση γιά τήν αἰώνια Ζωή· ὁ θρίαμβος τοῦ Σταυρωθέντος Χριστοῦ ἐπί τοῦ διαβόλου καί τῆς ἁμαρτίας καί ἡ λύτρωση τοῦ  ἀνθρώπου ἀπό τά δεσμά τοῦ Ἅδη καί τοῦ θανάτου.

Ὁ ποιητής Κωστῆς Παλαμᾶς σέ ἕνα  ποίημα του γράφει:

«Μητ᾿ ὁ οἰστρήλατος (ἐμπνευσμένος) τοῦ Αἰσχύλου μέ δονεῖ παλμός,

 τῶν θεῶν οὔτε ἡ γαλήνη πού τήν ἔκλεψε ὁ Φειδίας,

 ὅσο ἐσύ μέ συνεπαίρνεις ὁ λειτουργικός ψαλμός:

 «Ἄνω σχῶμεν τάς καρδίας».     

Σ᾿ ἕνα ἀρχοντικό σπίτι στό χωριό Καρυές τῆς Μυτιλήνης ἐπανειλημμένα οἱ ἑκάστοτε κάτοικοι τοῦ σπιτιοῦ ἔβλεπαν ἕνα καλόγηρο νά κρατάει ἕνα θυμιατό στό χέρι καί νά θυμιάζει τίς πέτρες καί τά μάρμαρα στό τζάκι. Στό σπίτι αὐτό συνέβαινε καί κάτι ἄλλο παράξενο. Τά Σαββατόβραδα καί τίς παραμονές τῶν μεγάλων ἑορτῶν μιά ἄρρητη εὐωδία ξεχυνόταν σέ ὁλόκληρο τό σπίτι. Οἱ ἑκάστοτε ἔνοικοι βλέποντας αὐτά τά παράξενα νόμιζαν ὅτι τό σπίτι ἦταν στοιχειωμένο καί τό ἐγκατέλειπαν.

Τί συνέβαινε; Τό μυστήριο ἔλυσε ἡ ἀποκάλυψη τοῦ νεοφανοῦς μάρτυρα τοῦ Χριστοῦ ἁγίου Ραφαήλ, πού φυσικά δέν ἦταν ἄλλος ἀπό τόν καλόγηρο πού θυμίαζε τίς πέτρες. Τίς πέτρες αὐτές τίς εἶχαν πάρει ἀπό μιά γκρεμισμένη ἐκκλησία τῆς Παναγίας.

Γιατί τίς θυμίαζε; Γιατί κάθε ἐκκλησία εἴτε πρόκειται γιά μεγαλοπρεπῆ ναό εἴτε πρόκειται γιά ταπεινό παρεκκλησάκι, εἶναι οἶκος Θεοῦ, τόπος ἅγιος, ἐπίγειος παράδεισος. Τόν ἁγιάζει ὁ Θεός πού κατοικεῖ σ᾿ αὐτόν. Τόν ἁγιάζει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, πού μεταδίδεται ἀκόμα καί στά ἄψυχα ὑλικά μέ τά ὁποῖα κατασκευάσθηκε: πέτρες, ξύλα, σίδερα κ.λ.π. Ὅλα ἀποκτοῦν ἱερότητα καί ἀξία σάν ἅγια. Ἄν ὁ ἅγιος Ραφαήλ θυμίαζε τίς πέτρες δείχνοντας ἔτσι πόσο ἱερά καί ἅγια εἶναι ἔστω τά ὑλικά καί ἄψυχα πράγματα, ὅταν σ᾿ αὐτά μεταδίδεται ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, πόσο μᾶλλον μεγαλύτερη ἀξία καί ἱερότητα ἔχει ὁ ἄνθρωπος, τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου πού ἁγιάσθηκε μέ τό λάδι καί τό νερό τοῦ βαπτίσματος, μέ τό μῦρο τοῦ Χρίσματος, μέ τή συμμετοχή του στή λατρεία καί μέ τή μετάληψη τοῦ Σώματος καί Αἵματος τοῦ Χριστοῦ; Πόσο μεγαλύτερη ἀξία καί ἱερότητα παίρνει ὁ ἄνθρωπος, ὅταν παραμένει μέσα στόν πέτρινο ναό τοῦ Θεοῦ ὅσο τό δυνατόν πιό πολύ καί πιό συχνά;

Ἡ ἐκκλησία δέν εἶναι: τόπος συναντήσεων, καφενεῖο, θέατρο, παιδική χαρά, τσίρκο, γήπεδο, ἀγορά ἤ χάβρα τῶν Ἑβραίων. Εἶναι τόπος προσευχῆς καί παρουσίας τοῦ Θεοῦ. Τόπος φοβερός καί γῆ ἁγία. Οἶκος Θεοῦ καί πύλη τοῦ οὐρανοῦ. Εἶναι τόπος πού προσεύχονται οἱ πιστοί γιά νά δεχθοῦν οἱ ἄνθρωποι στή θέση τοῦ γήϊνου τό ἐπουράνιο, τοῦ φθαρτοῦ τό ἄφθαρτο, τοῦ πρόσκαιρου τό αἰώνιο. Εἶναι ἕνα κέντρο, ὅπου ὁ χῶρος καί ὁ χρόνος, ἡ ζωή καί ὁ θάνατος τό ὁρατό καί τό ἀόρατο συναντιῶνται γιά νά μεταμορφωθοῦν.

Δέν ὑπάρχει τίποτε πιό ὄμορφο, πιό γλυκό καί πιό ὑψηλό ἀπό τή λατρεία τῆς ἐκκλησίας. Ὁ ἄνθρωπος πού ἀποκόπτεται ἀπό τή ζωή τῆς ἐκκλησίας, ὅσο ἔξυπνος καί δραστήριος καί ἄν εἶναι, εἶναι πνευματικά νεκρός.

Ποῦ ἀλλοῦ εὐφραινόμαστε πνευματικά καί ἐγκάρδια περισσότερο, παρά στήν ἐκκλησία ὅπου ὁ Κύριος καί Θεός μας εἶναι παρών, ἀνάμεσά μας;

Πόσο ἀδικεῖ καί ζημιώνει τόν ἑαυτό του ὅποιος παραλείπει νά πηγαίνει τουλάχιστον τήν Κυριακή στήν ἐκκλησία;

Νά, λοιπόν, γιατί ὁ προφήτης Δαυΐδ λέει: Γέμισε ἡ καρδιά μου χαρά, ὅταν μοῦ εἶπαν, ἔλα νά πᾶμε στόν οἶκο τοῦ Κυρίου!

   Πρίν ἀρκετό καιρό συνέβη σέ μιά περιφέρεια ἕνας σφοδρός σεισμός. Γκρεμίστηκαν μερικά παλαιά σπίτια καί ἔπαθαν μικρότερες ζημιές τά ἄλλα κτίρια.Μεταξύ τῶν καταστροφῶν ἦταν καί μερικές φθορές στόν τροῦλλο τῆς ἐκκλησίας ἑνός χωριοῦ. Ὁ παντοκράτορας πού εἰκονιζόταν στόν τροῦλλο ἔμεινε χωρίς χέρια, καθώς εἶχαν πέσει οἱ σοβάδες ἀπό τό σημεῖο αὐτό. Ἀφοῦ πέρασαν οἱ πρῶτες ἡμέρες ἀγωνίας καί ἔντασης, συγκεντρώθηκαν οἱ ἐνορίτες καί πῆγαν μέ τόν ἱερέα νά ἐκτιμήσουν τήν κατάσταση. Μέ τήν ὁλοπρόθυμη διάθεσή τους διαβεβαίωσαν τόν ἱερέα λέγοντάς του: Παππούλη, ξέρεις ὅτι δέν εἴμαστε πλούσιοι ἄνθρωποι, μεροκαματιάρηδες εἴμαστε. Ὅμως ἡ πρώτη ἐπισκευή πού θά γίνει θά εἶναι νά ἀποκατασταθεῖ ἡ ζημιά τοῦ ναοῦ μας, νά ἁγιογραφηθοῦν πάλι τά χέρια τοῦ Κυρίου.

  Τότε ὁ εὐλογημένος ἐκεῖνος παππούλης τούς μίλησε μέ λόγια βγαλμένα ἀπό τήν καρδιά του. Τούς εἶπε:  «Γιά σταθεῖτε, βρέ παιδιά, ἀπό αὐτά πού διαβάζω καί ἀπό αὐτά πού ἔχω ζήσει τό ἔχω βάλει βαθειά μέσα μου, εἶναι πεποίθησή μου, ὅτι ὁ Θεός δέν κάνει ποτέ ΜΑ ΠΟΤΕ λάθη. Μήπως καί στήν προκειμένη περίπτωση δέν ἐπιθυμεῖ νά ἔχει χέρια κολλημένα στόν τοῖχο. Μήπως ἐμεῖς πρέπει νά ζωντανέψουμε τά χέρια του, νά γίνουμε ἐμεῖς τά χέρια τοῦ Χριστοῦ; Ἐμεῖς οἱ κληρικοί, οἱ ἐκκλησιαστικοί σύμβουλοι, οἱ Κυρίες τοῦ Φιλοπτώχου καί σιγά-σιγά ὅλοι οἱ ἐνορίτες;

 Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερο σέ ἀξία ἐπίγειο ἔργο ἀπό τό νά θέλουμε νά κάνουμε κάποια θυσία γιά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά ὑπηρετοῦμε ὅσο τό δυνατόν συνεπέστερα τήν Ἐκκλησία Του. Γιατί ὅπως λέει ὁ μεγαλύτερος Ρῶσος ἅγιος τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης: «Τό νά ὑπηρετεῖ κανείς τό Χριστό εἶναι μιά μακαριότητα».

 Θά θέλαμε νά σας ἐνημερώσουμε σχετικά μέ τήν ἀνέγερση τοῦ Ναοῦ μας ὅτι ἔγινε δημοπρασία γιά τήν ἑπόμενη φάση καί συντομα θά προχωρήσουμε στά ὑδραυλικά, ἡλεκτρικά, ἐσωτερικά σοβατίσματα καί ἐξωτερικό ἐπίχρισμα μέ μονοτικό ὑλικό.

 Τελειώνοντας, θέλω νά εὐχαριστήσω τίς ἐκλεκτές καί πολύτιμες συνεργάτιδες κυρίες Ἐπιτρόπισσες,  Φιλοπτώχου, ἐθελοντές καί ἐθελόντριες γιά ὅλους τούς κόπους καί τίς θυσίες, πού ἔκαναν καί κάνουν, καί ξεχωριστά γιά  τήν  ἑτοιμασία αὐτῆς τῆς ἐκδήλωσης.

Θέλω νά εὐχαριστήσω ὅλες τίς κυρίες πού εἶχαν τήν εὐγενή καλωσύνη νά προσφέρουν γλυκά, πίττες καί ἄλλα παρασκευάσματα. Θέλω νά εὐχαριστήσω ὅσους πρόσφεραν δῶρα γιά τή Λαχειοφόρο,  καταστήματα καί ἰδιῶτες πού θά γίνει ἀναφορά σ᾿ αὐτούς κατά τήν κλήρωση.

Αἰσθανόμαστε βαθειά εὐγνωμοσύνη γιά ὅλους Ἐσᾶς καί γιά πολλούς ἄλλους, πού μέ τόση ἀγάπη στηρίζετε τό θεάρεστο ἔργο τῆς ἀνέγερσης. Ὁλόψυχα εὐχόμαστε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός νά σᾶς εὐλογεῖ πάντοτε, διά τῶν  θερμῶν πρεσβειῶν τοῦ μεγάλου θαυματουργοῦ ἁγίου τῆς ἐνορίας καί νά σᾶς χαρίζει «ἀντί τῶν ἐπιγείων τά ἐπουράνια, ἀντί τῶν φθαρτῶν τά ἄφθαρτα καί ἀντί τῶν προσκαίρων τά αἰώνια».

    ῞Ενας ταξιδιώτης, ἐπισκεπτόμενος μιά μέρα τόν μεγάλο φάρο στίς ἀκτές τοῦ Καλαί τῆς Γαλλία, ρώτησε τόν φαροφύλακα·

  -Τί θά συνέβαινε, ἄν ἀπόψε ἕνα ἀπό τά φῶτα σου ἔσβυνε τή νύκτα;

  -«῎Εσβυνε», ἐπανέλαβε μέ ἀπορία ὁ φαροφύλακας. Ποτέ, ἀδύνατον. ῎Εξω στ᾿ ἀνοικτά κύριε, ὑπάρχουν πλοῖα πού ταξιδεύουν σ᾿ ὅλα τά σημεῖα τοῦ κόσμου. ᾿Εάν ἀπόψε ἕνα ἀπό τά φῶτα μου σβύσει, πολύ σύντομα ἴσως ἀπό τήν ᾿Αμερική ἤ τήν Αὐστραλία θά ἔφθανε ἡ εἴδηση ὅτι τήν τᾶδε νύκτα τά φῶτα τοῦ φάρου τοῦ Καλαί εἶχαν σβύσει μέ ἀποτέλεσμα ἕνα πλοῖο νά ναυαγήσει. Πολλές φορές κύριε, βλέποντας τό μαυρισμένο πέλαγος νοιώθω σά μυριάδες στόματα νά μοῦ φωνάζουν καί νά μοῦ λένε· «Φέγγε συνεχῶς. Φέγγε δυνατά. Τό φῶς σου μᾶς ὁδηγεῖ στή μαύρη νύκτα.»

  Τί μάθημα, ἀλήθεια, γιά τόν πιστό. Στήν κατασκότεινη καί θεριεμένη ἀπό τή φουρτούνα τῆς ἀπιστίας, τοῦ ὑλισμοῦ, τοῦ πάθους παναθρώπινη θάλασσα, μέσα ἀπό τά τραγικά ναυάγια στή ζωή τοῦ ἀτόμου, τῆς οἰκογένειας, τοῦ ἔθνους ἀκούγεται ἐπιβλητική ἡ φωνή τοῦ Κυρίου στούς δικούς Του: Φέγ­γετε σά φωστῆρες μέσα στόν κόσμο. Νά εἴσαστε ἀληθινοί, νά εἴσαστε ὅπως σᾶς θέλει ὁ Χριστός. Μήν ξεχνᾶτε ὅτι τό παράδειγμα τῆς ζωῆς μας εἶναι ἡ καλύτερη διαφήμιση  ἤ ἡ χειρότερη δυσφήμιση  τοῦ Εὐαγγελίου.

  Δώστε τό φῶς. Φέγγετε συνεχῶς.

Στή νύκτα τούτη μιᾶς ἀποστατημένης καί οἰκτρά ναυαγισμένης ἀνθρωπότητας ἐσεῖς.... φέγγετε..

Ἀρχιμ. Ἰωήλ Νικολάου