ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

(Ὁμιλία στόν Κατανυκτικό Ἑσπερινό τῆς Α΄ Κυριακῆς τῶν Νηστειῶν στήν ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Νικολάου Πρέβεζας 09/03/2025)

  Ἡ σημερινή μέρα, Κυριακή Α΄ Νηστειῶν, πού ὀνομάζε­ται καί Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, εἶναι πολύ μεγάλη μέρα καί πολύ μεγάλη γιορτή. Ἐπίσημη, λαμπρή, χαρμόσυνη καί πανηγυρική. Πανηγυρίζουμε τόν θρίαμβο τῆς ἀληθινῆς πίστης, τῆς σωστῆς ἀντίληψης τῆς πραγματικότητας τοῦ Θεοῦ.

  Γιά τή σημερινή μέρα ἕνας σύγχρονος ἅγιος, πού ἐκοιμήθη τό 1979, ὁ Στάρετς Σαμψών, λέει νά «τιμᾶται τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας σάν τήν Κυριακή τοῦ Πάσχα».

  Πανηγυρίζουμε τό θρίαμβο ἐναντίον τῶν ψεύτικων ἐντυπώσεων πού σχηματίζει ὁ ἄνθρωπος γιά τό Χριστό καί τήν ἐκκλησία. Κάθε αἵρεση καί κάθε καινούργια δοξασία στά θέματα τῆς πίστης εἶναι ἕνα λάθος πού ἀποπλανᾶ ἀπό τήν ἀληθινή πίστη, ἀπό τήν μόνη ἀλήθεια, πού εἶναι ὅτι τόν κόσμο τόν δημιούργησε ὁ Θεός, ὅτι ὅλοι εἴμαστε πλάσματά Του, ὅτι εἶναι Πανάγαθος Πατέρας. Καί γιά νά μᾶς μαζέψει κοντά Του ἔστειλε στόν κόσμο τόν Υἱό Του ὁμοούσιο καί συνάναρχο μέ Αὐτόν. Ἐξίσου Θεόν μέ τόν Πατέρα Θεό.

  Πρῶτο σημεῖο τῆς σημερινῆς ἑορτῆς εἶναι ἡ σωστή γνώση γιά τόν Χριστό. Ἡ σωστή σχέση μέ τόν Χριστό. Δηλαδή νά πιστεύει κανείς ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός, ὁ Γιός τοῦ Θεοῦ, ὁ Λυτρωτής τοῦ κόσμου. Καί, κατά δεύτερο σημεῖο, ἡ ἀναστήλωση τῶν ἱερῶν εἰκόνων.

  Ἀξιωνόμαστε ἀπό τό Θεό νά διανύουμε γιά ἀκόμα μιά φορά στή ζωή μας τή σπουδαιότερη καί πιό ξεχωριστή περίοδο τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἔτους πού εἶναι ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Ἡ περίοδος αὐτή, ἐάν τό θελήσουμε, θά ξαναδώσει σέ ὅλους μας μιά μοναδική εὐκαιρία. Νά ξαναμποῦμε στή διαδικασία  νά ἐρευνήσουμε τούς ἑαυτούς μας μέ στόχο νά ἐπιστρέψουμε στή σχέση μας μέ τό Θεό καί νά ζωντανέψει στή ψυχή μας ἡ ἐλπίδα τῆς Ἀνάστασης.

  Πόσο σημαντικές ἀκούγονται ὅλες αὐτές οἱ ἀλήθειες. Πνευματικές προκλήσεις καί εὐκαιρίες πού ἡ ἀξιοποίησή τους ἀποτελεῖ ἀνάγκη τῆς ψυχῆς μας. Ἡ Ἐκκλησία τό γνωρίζει αὐτό γιατί εἶναι ἡ μόνη πού γνωρίζει ποιές ἀκριβῶς εἶναι οἱ ἀνάγκες τῆς ψυχῆς μας. Γιά νά μᾶς βοηθήσει νά μήν μείνει κλειστή καί παγωμένη ἀλλά νά γίνει θερμή καί ἀνοικτή στή χάρη καί τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Νά ἐπιθυμήσει κάθε τι οὐράνιο καί πνευματικό.

  Αὐτό μᾶς φανερώνει καί τό ὄμορφο εὐαγγέλιο τῆς σημερινῆς μέρας, πού ἀναφέρεται σ᾿ ἕνα ἐπεισόδιο ἀπό τήν κλήση τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή ὅταν ὁ Χριστός συγκροτοῦσε τήν πρώτη Του ὁμάδα, τόν πυρήνα τῆς Ἐκκλησίας μας.

 Ὁ Χριστός εἶχε βγεῖ γιά νά πάει στή Γαλιλαία. Βρίσκει τό Φίλιππο καί τοῦ λέει νά τόν ἀκολουθήσει. Στή συνέχεια ὁ Φίλιππος βρίσκει τόν Ναθαναήλ καί τοῦ λέει «βρήκαμε Ἐκεῖνον πού ἔγραψε στό νόμο ὁ Μωϋσῆς καί οἱ προφῆτες, τόν Ἰησοῦ τόν γιό τοῦ Ἰωσήφ ἀπό τή Ναζαρετ». Καί ὁ Ναθαναήλ εἶπε «ἀπό τή Ναζαρέτ μπορεῖ νά βγεῖ τίποτα καλό;» Ἐπειδή τήν ἐποχή ἐκείνη ἦταν ἕνα κακόφημο χωριό. Καί ὁ Φίλιππος τοῦ ἀπάντησε «ἔρχου καί ἴδε», ἔλα καί θά δεῖς.

  Στή συνέχεια εἶδε ὁ Χριστός τόν Ναθαναήλ νά ἔρχεται σ᾿ Αὐτόν καί λέει «νά πραγματικά Ἰσραηλίτης πού δέν ὑπάρχει μέσα του δόλος». Τοῦ ἀπαντᾶ ὁ Ναθαναήλ «ἀπό ποῦ μέ ξέρεις;». Καί τοῦ ἀπαντᾶ ὁ Χριστός «σέ εἶδα, πρίν σέ φωνάξει ὁ Φίλιππος ὅταν ἤσουν κάτω ἀπό τή συκιά». Ἀποκρίθηκε ὁ Ναθαναήλ «Διδάσκαλε, Ἐσύ εἶσαι ὁ Γιός τοῦ Θεοῦ, ὁ Βασιλιᾶς τοῦ Ἰσραήλ». Καί ἔπειτα ἀπό αὐτή τήν ὁμολογία ὁ Χριστός διαβεβαίωσε τόν Ναθαναήλ ὅτι θά δεῖ πολύ μεγαλύτερα πράγματα ἀπό αὐτά, ὅπως τόν οὐρανό ἀνοιγμένο καί τούς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ νά ἀνεβαίνουν καί νά κατεβαίνουν κοντά στό Γιό τοῦ Ἀνθρώπου.

  Ἡ περίοδος τῆς Σαρακοστῆς εἶναι μιά εὐκαιρία νά ἐπιστρέψουμε στή σχέση μας μέ τό Θεό καί νά ζωντανέψουμε στίς ψυχές τήν ἐλπίδα τῆς Ἀνάστασης.

 Καί τό σημερινό εὐαγγέλιο αὐτό θέλει νά πετύχει. Νά μᾶς δείξει ὅτι πρῶτο στοιχεῖο πού πρέπει νά ἔχουμε ὅταν ξεκινήσουμε αὐτή τή πορεία εἶναι ἡ χαρά. Ἀπό τή ἀρχή μέχρι τό τέλος τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου βλέπουμε μιά ὄμορφη ἀναστάτωση, ἕνα ἐσωτερικό ἐνθουσιασμό καί μία ἀπερίγραπτη χαρά. Πρῶτα ὁ ἀπόστολος Φίλιππος ὅταν γνώρισε τόν Κύριο καί Διδάσκαλό Του. Καί μετά ὁ Ναθαναήλ ὅταν ἔμαθε γιά τόν ἐρχομό τοῦ Μεσσία καί ἄκουσε τήν ἐλπιδοφόρα ὑπόσχεση τοῦ Κυρίου πρός αὐτόν καί πρός ὅλη τήν ἀνθρωπότητα ὅτι θά δεῖ τόν οὐρανό ἀνοιγμένο καί τούς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ νά ἀνεβαίνουν καί κατεβαίνουν κοντά στό Υἱό τοῦ Ἀνθρώπου.

 Τό σημερινό εὐαγγέλιο μᾶς ἀποκαλύπτει τήν πηγή τῆς χαρᾶς καί τόν τρόπο νά τήν ἀποκτήσουμε. Πηγή τῆς χαρᾶς εἶναι ὁ Χριστός καί ὁ τρόπος γιά τήν ἀποκτήσουμε εἶναι νά πιστέψουμε, νά γνωρίσουμε, νά ἀγαπήσουμε  καί νά ὁμολογή­σου­με τόν Χριστό ὅτι εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Θεός, ὁ Γιός τοῦ Θεοῦ, ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου. Ἔτσι χαρούμενα, δοξολογικά καί ἐλπιδοφόρα θά ξεκινήσουμε τό μονοπάτι τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς γιά νά καταλήξουμε στό στόχο μας πού εἶναι νά ἐπιστρέψουμε στή σχέση μας μέ τό Θεό καί νά ζωντανέψουμε στίς ψυχές μας τήν ἐλπίδα τῆς Ἀνάστασης.

  Γιά νά ἀνοίξουν οἱ οὐρανοί πρέπει προηγουμένως νά ἀνοίξουν κάποια ἄλλα μάτια, τά μέσα μάτια τῆς ψυχῆς, στό φῶς τῆς ἀλήθειας τοῦ Θεοῦ, καί τότε «θά βλέπει τούς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ νά ἀνεβαίνουν καί νά κατεβαίνουν ἐπί τόν Υἱόν τοῦ Ἀνθρώπου».

   Διαφορετικά ὁ ἄνθρωπος θά ἐνδιαφέρεται μόνο γιά τήν τσέπη, τή σάρκα, τό συμφέρον, τήν καλοπέραση, τά ἐπίγεια ἀγαθά. Δέν θά αἰσθάνεται τόν Χριστό σωτήρα καί εὐεργέτη, πηγή ζωῆς, ἁγιασμοῦ, αἰτία καί πρόξενο τῆς αἰώνιας ζωῆς. Οἱ οὐρανοί γι᾿ αὐτόν θά εἶναι κλειστοί. Ἐπειδή ὁ ἄνθρωπος αὐτός εἶναι χοϊκός, σαρκικός, ἐπίγειος. Μόνο κομμάτι γῆς, μόλυσμα καί αἰτία μολυσμοῦ τῆς γῆς.

  Θέλετε ἕνα παράδειγμα; Θά σᾶς ἀναφέρω ἕνα περιστατικό ὅπως τό διηγεῖται ὁ μεγάλος Ρῶσος μάρτυρας καί ὁμολογητής π. Δημήτριος Ντοῦτκο στό βιβλίο του «Ἡ ἐλπίδα μας»:

 Ἕνα βράδυ, περασμένα μεσάνυκτα, μιά ἡλικιωμένη γυναίκα κατέφυγε στήν ἐκκλησία ψάχνοντας γιά τόν ἱερέα. Κτύπησε τήν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ δίπλα στήν ἐκκλησία. Ἀνοίγει ὁ ἱερέας καί βλέπει μιά γερόντισσα. «Παππούλη, πάρε τή Θεία Κοινωνία. Ἕνας ἄνθρωπος ἀπόψε πεθαίνει». Ὁ ἱερέας, ἄνθρωπος χρέους καί καθήκοντος, ἑτοιμάσθηκε ὅσο πιό γρήρορα μποροῦσε καί βγῆκε ἀκολουθώντας μέσα στούς σκοτεινούς δρόμους τή γερόντισσα. Φτάσανε σ᾿ ἕνα προάστειο τῆς Μόσχας. Ἄνοιξε ἡ γερόντισσα τήν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ καί  στή συνέχεια τήν πόρτα ἑνός δωματίου καί ὁ ἱερέας βρέθηκε μπροστά σέ ἕνα ἑτοιμοθάνατο ἄρρωστο.

-Τί κάνεις ἐδῶ παπᾶ; Τί θέλεις ἐδῶ πέρα; Ἐγώ εἶμαι ἄθεος.

-Μέ κάλεσε καί μέ ὁδήγησε μιά γερόντισσα. Διαφορετικά δέν εἶχα λόγο νά ξεσηκωθῶ μέσα στή νύκτα καί νά ἔρθω ἐδῶ πέρα.

-Ποιά εἶναι αὐτή ἡ γερόντισσα;

Κοίταξε ὁ ἱερέας τό δωμάτιο καί εἶδε μιά φωτογραφία στόν τοῖχο. Καί ἀναγνώρισε αὐτήν πού τόν ὁδήγησε.

-Τρελλάθηκες, τοῦ ἀπάντησε ὁ ἄρρωστος. Αὐτή εἶναι ἡ μόνα μου. Ἔχει μερικές δεκαετίες πού πέθανε. Ἐπέμενε ὁ ἱερέας. Καί ὁ ἄρρωστος συγκλονίστηκε. Ἡ μάνα του σκέφθηκε, εἶναι ὁ μοναδικός ἄνθρωπος πού τόν ἀγαποῦσε πραγματικά. Ἦρθε ἀπό τόν ἄλλο κόσμο στήν πιό καίρια καί καθοριστική στιγμή τῆς ζωῆς του νά τόν βοηθήσει. Συγκλονίστηκε ἀπό τήν ἀγάπη τῆς μάνας του. Ἐξομολογήθηκε, τά εἶπε ὅλα, κοινώνησε καί ἀναγεννήθηκε πνευματικά.

Τό δεύτερο σημεῖο τῆς σημερινῆς γιορτῆς εἶναι ἡ ἀναστήλωση τῶν ἱερῶν εἰκόνων.

Ἡ πρώτη εἰκόνα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀχειροποίητη. Δηλαδή «ζωγραφίστηκε» μόνη της. Ὁ Χριστός πῆρε ἕνα πανί τό ἀκούμπησε στό πρόσωπό του καί κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἀποτυπώθηκε πάνω σ᾿ αὐτό ἡ ἄχραντη μορφή του.

Ἡ εἰκόνα αὐτή σωζόταν γιά αἰῶνες στήν Ἔδεσσα τῆς Μεσοποταμίας. Ἐκεῖ τήν εἶχε στείλει ὁ Κύριος μέ τόν ἀπόστολο Θαδδαῖο στόν Τοπάρχη Αὔγαρο πού ἦταν λεπρός καί τόν εἶχε παρακαλέσει νά πάει νά τόν θεραπεύσει. Καί χάρις σ᾿ αὐτήν ἔγινε καλά.

Ὁ Αὔγαρος τοποθέτησε  τήν εἰκόνα τοῦ Κυρίου μας στήν εἴσοδο τῆς πόλεως, νά φαίνεται, μέ τήν ἐπιγραφή: «Χριστέ ὁ Θεός, ὁ ἐλπίζων εἰς σέ οὐκ ἀποτυγχάνει ποτέ». Δηλαδή Χριστέ Θεέ μας,  ὅποιος ἔχει τήν ἐλπίδα του σέ σένα δέν θά διαψευστεῖ ποτέ. Δέν θά ἀποτύχει ποτέ.

Ἡ Ἐκκλησία μας πανηγυρίζει τήν ἀναστήλωση τῶν ἱερῶν εἰκόνων. Κάθε τι στήν Ἐκκλησία δέν εἶναι ἐνθύμιο ἤ  ἁπλό διακοσμητικό στοιχεῖο, ἀλλά εἶναι μιά ζωντανή πραγματικό­τητα.

  Ἡ εἰκόνα ἀποτελεῖται ἀπό ξύλο καί χρώματα. Ὅταν προσκυνοῦμε τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ φανερώνουμε τή λατρεία μας πρός αὐτόν, ἐπειδή εἶναι Κύριος καί Θεός μας. Ὁμοίως, ὅταν προσκυνοῦμε τίς εἰκόνες τῶν Ἁγίων φανερώνουμε τήν τιμή πρός αὐτούς, ἐπειδή εἶναι γνήσιοι φίλοι, οἰκεῖοι καί ἀγαπητοί στό Θεό. Καί φυσικά ἡ λατρεία καί ἡ τιμή διαβαίνει -περνᾶ- στό πρωτότυπο ὅπως λέει ὁ Μέγας Βασίλειος, καί ὄχι βέβαια στό ξύλο ἤ στά χρώματα.

  Ὁ Θεός καί μέσα ἀπ᾿ αὐτά τά ὑλικά μέσα -ὅταν θέλει- ἐνεργεῖ καί φανερώνει τή χάρη Του. Ἀπόδειξη; Οἱ θαυματουργές,  ἅγιες εἰκόνες. Γι᾿ αὐτό καί ὅσοι δέ σκέφτονται ἔτσι, κάνουν ἕνα πολύ τρομερό σφάλμα. Βάζουν τή γνώμη τους πάνω ἀπό τή γνώμη τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτό τό τραγικό λάθος μᾶς ἐπισημαίνει ἡ σημερινή ἑορτή.

  Ἄς θυμηθοῦμε λίγο ἱστορία: Βρισκόμαστε στό 700-800 μ.Χ. Τό κήρυγμα τῶν ἀποστόλων ἔχει θριαμβεύσει καί ἡ οἰκουμένη εἶναι χριστιανική. Στήν Κωνσταντινούπολη βασιλεύει ἕνας αὐτοκράτορας. Μέσα σ᾿ αὐτή τή γαλήνη ξεσπάει μία θύελλα. Ὁ αὐτοκράτορας πέφτει σέ πλάνη τοῦ διαβόλου. Ἕνας λογισμός τοῦ λέει: Μά καλά, πῶς εἶναι δυνατόν ἐμεῖς οἱ χριστιανοί πού διαβάζουμε τήν Ἁγία Γραφή νά ἔχουμε εἴδωλα; Μᾶς τό ἀπαγορεύει μάλιστα μιά ἀπό τίς Δέκα ἐντολές: «Δέ θά κατασκευάσεις, γιά σένα  εἴδωλα καί κανενός εἴδους ὁμοίωμα ἀπ᾿ ὅσα ὑπάρχουν πάνω  στόν  οὐρανό ἤ κάτω στή γῆ». Πῶς εἶναι δυνατόν ἐμεῖς νά ἔχουμε καί νά προσκυνοῦμε τόσες εἰκόνες; Δέν ἔχουμε γίνει εἰδωλολάτρες;

  Τά ἴδια λένε σήμερα καί οἱ μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, οἱ Χιλιαστές. Αὐτοί τήν ἔπαθαν, γιατί ἔβαλαν τούς διευθυντές μιᾶς ἑταιρείας πάνω ἀπό τούς ἁγίους ἀποστόλους!

  Ὁ αὐτοκράτορας τήν ἔπαθε, γιατί θεώρησε ξαφνικά τόν ἑαυτό του πιό σοφό ἀπό τούς Ἀποστόλους, τούς Πατέρες καί τούς Ἁγίους, ἔκανε τή γνώμη του κριτήριο ὅλης τῆς ἀλήθειας.

   Ἔτσι, ἔβγαλε ἕνα διάταγμα καί διέταξε  γενική κατα­στροφή τῶν εἰκόνων. Καί  φυσικά ἐπειδή πολλοί παρα­σύρονται ἀπό τά συνθήματα τά ἀστραφτερά πού κάνουν ἐντύπωση, γι᾿ αὐτό μετά ἀπό λίγες ἡμέρες καί γιά ἑκατόν εἴκοσι χρόνια σ᾿ ὅλη τήν ἔκταση τῆς οἰκουμένης, ἔβλεπες στρατιῶτες νά πηγαίνουν μέ λοστούς καί τσεκούρια νά κατακόβουν κομμάτια τίς ἱερές εἰκόνες μπροστά στίς ὁποῖες τόσα χρόνια ἔσκυβαν καί προσκυνοῦσαν καί ἔκαναν μέ ταπείνωση καί δάκρυα τήν προσευχή τους.

  Καί σκεφτόντουσαν οἱ ἁπλοί ἀλλά θεόσοφοι χριστιανοί, πού ἀκολουθοῦσαν τά διδάγματα τῶν ἁγίων Πατέρων καί τῶν ἁγίων Ἀποστόλων: Πῶς εἶναι δυνατόν ἕνας ἄνθρωπος νά πιστεύει στό Χριστό, νά ἔχει τό Χριστό Θεό καί ταυτόχρονα ν᾿ ἁρπάζει τό λοστό καί τό τσεκούρι καί νά ὁρμάει μέ μανία καί νά κάνει κομματάκια τήν εἰκόνα Του; Ποιός μπορεῖ, ἔλεγε ἡ ἁπλή σοφία, νά ἀνεχθεῖ νά φτύνουν, νά βρίζουν νά περιφρονοῦν καί νά ἀτιμάζουν τήν εἰκόνα τοῦ πατέρα ἤ τῆς μάνας του; Πῶς εἶναι δυνατόν ὁ Θεός ὁ ἴδιος νά ἀνέχεται αὐτή τήν κατάσταση;

  Καί ὅμως ἡ κατάσταση αὐτή συνεχίζεται ἑκατόν εἴκοσι χρόνια. Τέσσερεις γενιές. Δύο γενιές ἀνθρώπων γεννήθηκαν καί πέθαναν καί ἡ κατάσταση αὐτή συνεχιζόταν. Καί στήν κατάσταση αὐτή οἱ ἄνθρωποι ἔπαιρναν τίς ἅγιες εἰκόνες καί πήγαιναν καί τίς ἔκρυβαν μέσα σέ κουφάλες ἀπό δένδρα καί τίς πέταγαν μέσα σέ πηγάδια καί στή θάλασσα γιά νά τίς προστατεύσουν ἀπό τή βεβήλωση, νά μήν πέσουν στά χέρια τῶν εἰκονομάχων.

 Εἰκόνες πού εἶχαν κρυφθεῖ, οἱ περισσότερες στά πιό ἀπίθανα μέρη, ἀποκαλύφθηκαν μέ θαύματα σέ εὐσεβεῖς Ὀρθόδοξους Χριστιανούς.

 Μέσα σ᾿ αὐτή τήν τραγική κατάσταση πόσο δικαιολογη­μένο εἶναι νά πεῖ κανείς: Πάει ἡ εὐσέβεια, πάει ἡ Ἐκκλησία, πάει ἡ πίστη... Ἀλλά μετά ἀπό ἑκατόν εἴκοσι χρόνια ἡ Ὀρθόδοξία ἐθριάμβευσε, ἡ ἀλήθεια ἔλαμψε καί ἐπανηγυρί­σθηκε ὁ θρίαμβος τῆς Ὀρθοδοξίας.

  Κατά τό διάστημα αὐτό τῶν ἑκατόν εἴκοσι χρόνων ἐπικρατοῦσε μιά τέτοια σκληρή τυραννία, πού ὅποιος φαινόταν νά ἔχει εἰκόνα, ἐδιώκετο σάν νά ἦταν ὁ ἔσχατος κακοῦργος. Ἡ ἴδια ἡ βασίλισσα, ἡ ἁγία Θεοδώρα, τίς εἰκόνες πού εἶχε τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίας τίς ἔκρυβε νά μήν τίς δεῖ ποτέ, ὁ βασιλιάς σύζυγός της, Θεόφιλος. Καί ἡ ἴδια ἡ  βασίλισσα ζοῦσε στήν τυραννία. Ἀλλά διαβάζομε στήν ἱστορία καί τί βλέπομε; Οἱ ἄνθρωποι πού ἔκαναν  αὐτά στό θάνατό  τους ζητοῦσαν μέ κλάματα ἀπό τό Θεό νά τούς συγχωρήσει γιά τό κακό πού ἔκαναν στήν Ἐκκλησία Του. Καί περισσότερο ὁ αὐτοκράτορας Θεόφιλος, σύζυγος τῆς ἁγίας Θεοδώρας. 

 Ἡ σημερινή μέρα εἶναι ἀφιερωμένη στή νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας, στή νίκη τῆς ὀρθῆς πίστης, στή νίκη τῆς ἀλήθειας.

 Ἡ οὐσία τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ἡ σωστή γνώση γιά τό Χριστό. Ἡ σωστή σχέση μέ τόν Χριστό. Νά πιστεύει κανείς ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Θεός, ὁ Γιός τοῦ Θεοῦ, ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου.

 Ἡ ὀρθή πίστη πρέπει νά συνοδεύεται καί μέ ὀρθή πράξη. Στή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας ἡ ὀρθοδοξία καί ἡ ὀρθοπραξία δέν μποροῦν νά κοποῦν στά δύο. Δέν μπορεῖς νά λές ὅτι εἶσαι Ὀρθόδοξος καί στήν πράξη νά ζεῖς σάν ὁτιδήποτε ἄλλο ἐκτός ἀπό Ὀρθόδοξος.

   Ἡ μεγάλη αὐτή γιορτή μᾶς  διδάσκει:

·  Νά ἐμπιστευόμαστε τήν Ἐκκλησία περισσότερο ἀπό τόν ἑαυτό μας. Καί ἕνα ἄλλο σπουδαῖο μήνυμα:

· Νά  μήν κομματιάζουμε τήν εἰκονα τοῦ Χριστοῦ μέσα στήν καρδιά μας μέ τά ἔργα τῆς ἁμαρτίας.

Ἡ ἀναστήλωση τῶν εἰκόνων εἶναι τό ξεκαθάρισμα τῶν ἀντιλήψεων ὅτι ἡ εἰκόνα δέν εἶναι εἰδωλολατρεία. Ἀκουμπώντας τά χείλη στήν εἰκόνα δέ μᾶς ἀπασχολεῖ τό ὑλικό ἀλλά μᾶς ἀπασχολεῖ τό εἰκονιζόμενο πρόσωπο. Καί ὅπως λέει ὁ Ἱεράρχης Βασίλειος «ἡ τῆς εἰκόνος τιμή διαβαίνει ἐπί τό πρωτότυπο».

   Δέν εἶναι τυχαῖο πού στήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ γύρω  ἀπό τό πρόσωπό Του εἶναι γραμμένα τά λόγια Ο ΩΝ. Δηλαδή Αὐτός ὁ ὁποῖος ὑπάρχει. Ἡ μοναδική πραγματικότητα.

*Αὐτός πού φανερώθηκε στόν Ἀβραάμ στούς πατριάρχες καί τούς Προφῆτες.

* Αὐτός πού μιλάει ἡ Παλαιά Διαθήκη.

 *Αὐτός πού περπάτησε πάνω στά νερά, κόπασε τούς ἀνέμους, ἔκανε θεραπεῖες καί θαύματα.

*Αὐτός πού μαστιγώθηκε, σταυρώθηκε, ἐτάφη, ἀνέστη, μεταλαμβάνουμε κάθε φορά στή Θεία Κοινωνία.

Γι᾿ αὐτό ὅποιος καί μιά φορά στή ζωή του ἐπικαλεστεῖ τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ πιστεύοντας ὅτι Αὐτός εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Θεός θά σωθεῖ.

Νά ζεῖτε ὅπως θέλει ὁ Χριστός.

Νά πορεύεσθε τήν ὁδόν τοῦ Κυρίου.

Νά ἀγωνίζεσθε τόν καλόν ἀγῶνα τῆς πίστεως.

Νά κρατᾶτε ὄρθια τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ μέσα στήν καρδιά σας. Τότε δέν ἔχετε νά φοβηθεῖτε τίποτε καί κανέναν.

Νά δώσετε τά πάντα γιά τόν Χριστό. Τόν Χριστό νά μήν τόν δώσετε μέ τίποτα.

Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ἔσχατη ἐλπίδα μας, τό Φῶς τοῦ κόσμου καί ἡ Ἀνάσταση τῶν ψυχῶν μας.

Ἀρχιμ. Ἰωήλ Νικολάου